Anja de Jong, Zaandam (N. Holland)
30 september 2020
Nu heb ik de tekst gelezen van René Graafsma en zijn leuke filmpje gezien en ik zou hem willen vragen hoe hij denkt over referenda, geluidsoverlast (vooral in de binnensteden met allerlei wekelijkse festivals) en mensen met alléén A.O.W. of 50plussers met minimaal inkomen bijvoorbeeld door chronische ziekte.
Ik heb ook zijn indrukwekkende website bekeken. Deze man lijkt mij ook heel capabel als Kamerlid voor 50PLUS.
Reactie van René Graafsma
1 oktober 2020
Beste mevrouw De Jong, Beste Anja,
Hartelijk dank voor de vragen en vooral ook de inspirerende reactie.
U stelt verschillende vragen. Bij de beantwoording zal ik niet met een automatisme naar het programma van 50PLUS teruggrijpen. Immers u vraagt wat mijn gedachten zijn.
Betreffende het referendum, zie s.v.p. op mijn website:
https://renegraafsma.nl/mijn-parlement/
“Mijn Parlement geeft de mogelijkheid voor een ieder te participeren in de onderwerpen en zaken die voor wetgeving in het parlement in behandeling zijn, of zouden moeten zijn. Een plaats om de eigen stem te laten horen en die van anderen te verstaan. Voor een ieder een ‘torentje’ om een bijdrage te leveren aan de gedachtewisselingen, de meningsvorming en de besluiten”.
Met bestuurskundigen en opleidingsinstanties houd ik me bezig met het begrip ‘circulair beleid maken’. Niet alleen maar top-down maar ook ‘bottom-up’. Het proces staat hier beschreven: https://renegraafsma.nl/mijn-buurt-en-gemeente/
Dat is geen bla-bla maar door professionals uitgevoerde praktijk, die werkbaar is.
Raadpleging van betrokkenen, het interactief beleid maken, is daarmee meer dan een streven. Het is een werkwoord. Niet voor alleen in verkiezingsdagen. Maar altijd: ‘de straat op’.
Dan geluidsoverlast. Een thema wat me zeer raakt. Heb er zelfs in procedures mee te maken gehad. Een standaardregel is ‘dat mijn vrijheid begrensd is daar waar de vrijheid van een ander begint’. Bij incidentele evenementen kan het een keer wat meer zijn, mits goed aangekondigd . Daar kun je je op voorbereiden. Overgevoeligheden komen ook voor. Standaard hebben mensen echter zeker recht op een rustige leefomgeving. Denk aan verkeersoverlast: daar heeft de overheid domweg een taak. Continue overlast is een grote stressfactor die met garanties, en zo nodig maatregelen, moet worden voorkomen.
Minimale inkomens en bijvoorbeeld chronische ziekte, die vraag interpreteer ik als het ‘omgaan met eenzaamheid’. Waarmee ik bedoel dat eenzaamheid er niet mag zijn. Dat klinkt mooi, maar is in werkelijkheid niet de realiteit. Eenzaamheid is dichterbij dan je denkt. Ik denk maar aan mijn meer dan 80-jarige moeder die door corona en haar eigen gevoelens daarbij feitelijk in haar huis is opgesloten. Het is een mentale kwestie van de omgeving in de eerste plaats, denk ik. Hoe makkelijk is het om snel te zeggen: “ik ben te druk”. Politici en beleidsmakers praten over verbinding net als over respect. Ook dit zijn werkwoorden, …….
Anja, zie dit als een eerste reactie. Laten we er een dialoog van maken, svp. Wat denk jij?